Liezy Down Under: Zwemmen met dolfijnen en zeehonden (18/05/2011 – 20/05/2011)

De lokale reisorganisatie belooft ons de beste mogelijkheden om heel dichtbij wildlife te komen en plaatsen te zien en te beleven die uniek zijn in de wereld! En dat terwijl we bijna 4000 km zullen afleggen van Adelaide naar Perth. Dit is dezelfde afstand als pakweg van Londen naar Moskou. We zullen de Nullarbor Plain doorkruisen, een uitgestrekte vlakte waar amper bomen groeien (Latijn voor ‘Null’ en ‘Arbor’) en die nauwelijks door de Australiërs wordt bereisd. Ik vind het mindblowing om deze afstanden en feiten echt te bevatten.

‘Swags’ oftewel back to basics

Dit is niet zo’n luxueuze tour met reisgids en chauffeur: onze maaltijden bereiden we zelf, bij regen zullen we tenten opzetten en bij droog weer slapen we in een ‘swag’ onder de sterren (= een matras in een lederen omhulsel dat men kan dicht ritsen als protectie voor dieren en koude). Dit is de laatste tour van het seizoen, want de winter begint nu in Australië. De afgelopen maanden is er al meer regen gevallen dan in 10 jaren tijd over heel het continent, dus waarschuwt onze tourguide Craig (31) dat we ook last zullen hebben van het hemelwater. Plus muggen, plus ‘bedbugs’, plus ijskoude voeten, plus vliegen die in je neus en mond en oren kruipen, plus geen toiletpotten … en zoveel meer andere oncomfortabele toestanden.

Na de eerste nacht vraag ik mezelf af waarom ik DIT in godsnaam ook weeral wilde doen! Ah, ja… ik legde uit aan het eerste kampvuur, bij onze campingplaats in het midden van de Flinders’ Ranges in South Australia (500 km ten Noorden van Adelaide) dat ik opnieuw wil leren ‘basic’ te leven, in nagedachtenis van mijn avonturen in Peru en het respect dat ik heb voor mensen die met veel minder materialistische zaken overleven en gelukkig zijn (soms zelfs gelukkiger dan ons). Het besef dat ik (wij allemaal trouwens) een verwend Westers wicht ben met een hoog consumptiegehalte, is me de afgelopen 2 jaren weer pijnlijk bijgebracht door de levensstijl die ik aannam in België na mijn verblijf in Peru.

Diesel

Al snel blijkt dat mijn aanpassingsvermogen nogal traag is geworden want ik voel me niet op mijn gemak om in de bush op toilet te gaan (slangen!) en vaak ben ik één van de laatste deelnemers die ’s ochtends om 7u pas klaar is (yep, elke ochtend om 6u uit de veren, so much for a holiday) met het oprollen van de swag (verdomd ding! Maar wel heel erg nodig en veilig ’s nachts, wetende dat hier giftige slangen zijn) en het opvouwen van de tent. Tegen die tijd zitten de anderen al fijn te ontbijten rond het kampvuur. Ik ben een diesel ’s morgens (goede confrontatie met mezelf en acceptatiewerk) maar ik maak dat goed door te helpen met de voorbereiding en de afwas tijdens lunch en/of diner.

Stine (23) uit Denemarken is één van de 10 deelnemers en zij reist al sinds 1 jaar en 9 maanden in Australië (2 working holiday visa na elkaar). Zij is supersnel in alles, wast af en snijdt groenten als geeneen en draagt verantwoordelijkheidszin voor iedereen. Ze is van nature blond, blauwe ogen, 1m80 groot, super sportief (ze beklimt bergen, bokst en jogt) en heeft een fantastisch lichaam. (Heren, deze jongedame is superwoman herself! Hard to get, dus.) Gelukkig is ze ook geduldig met de iets trageren onder ons en al snel groeit er een gevoel van vriendschap tussen ons.

Afstanden in leeftijd en km’s

De bezetting van deze tour is gelukkig niet overbevolkt en superjong: we zijn met 10 reizigers + Craig als tourguide en de oudste deelneemster is 72 jaar! Er zijn 3 Australiërs aan boord die een droom waarmaken om door de Nullarbor Plain te reizen: Pam en David uit Sydney (67 en 69 jaar) en Diaene (72). Stine en ik zijn de enige niet-Engelstaligen, en dan zijn er nog 5 jonge mensen uit de UK, die helaas vooral hun best doen om te zuipen ‘s avonds en vreselijke muziek af te spelen in de bus. Het is niet altijd makkelijk om overeen te komen met een dergelijk gevarieerde groep en het komt soms tot botsingen tussen ons. Maar uiteindelijk komt het allemaal goed als ook de jonge gasten beseffen dat we allemaal samen ons best dienen te geven om deze tour voor iedere deelnemer fantastisch te maken. We maken serieuze wandelingen door Alligator Gorge en Warrens’ Gorge (goede oefening om conditie op te bouwen en prachtige natuur!) en rijden ongeveer 400 km per dag.

De tweede avond en ook op dag 3 verblijven we in Coodlie Park, een farm op Eyre Peninsula die de hoofdzetel is van de touroperator The Nullarbor Traveller, waarvan Hassie (50) de directeur is. Coodlie Park is ook erkend als een YHA-hostel en WWOOF-farm. Het terrein van Coodlie Park is immens groot. Naast het planten van bomen verzorgen de eigenaars (en de WWOOF-vrijwilligers) een organische tuin: ze eten wat ze oogsten.

Op het terrein gaan we ‘s avonds met een 4WD op zoek naar wombats. We spotten enkele van deze schuwe, unieke Australische ‘marsupials’. Een wombat lijkt op een klein varkentje met de kop van een immens grote muis, zo schattig! We worden verwend met een heerlijke barbecue. Het doet goed om te douchen en in een bed te slapen.

Hoogtepunt van de reis: onder water

Op dag 3 gebeurt mijn persoonlijke hoogtepunt van deze 10-daagse tour. Vrijdag 20 mei 2011, een dag die ik nooit zal vergeten! Voor het eerst leer ik surfen op een echt surfboard. Met de lessen en hulp van leerkracht Spike leren we de knepen van het vak. Surfen is Australië’s meest geliefde sport dus dit is zeker een must-do als reiziger in ‘down under’. Na talrijke pogingen, serieuze slokken zeewater en 2 wissels van boards met verschillende groottes heb ik mijn ideale maat gevonden! Ik peddel mee met een opkomende golf (‘a green’ in surftermen) en plots zweef ik gedurende 10 seconden op het witte schuim richting strand, rechtopstaand! Zalig! De hele groep applaudisseert. Yes, I did it! Maar of ik een echte surfbabe word, betwijfel ik ten zeerste.

Als ik mijn wetsuit met veel moeite uittrek en buiten adem neerplof in de bus denk ik dat niets nog de euforie voor vandaag kan overstijgen. Maar dan… In de namiddag varen we met een lokale organisatie op het rif van Bairds Bay, want we gaan zwemmen met wilde zeehonden en dolfijnen in de open zee. We krijgen een les in veiligheid met de raad dichtbij elkaar te blijven en in de buurt van de boot. Dit is niettemin de Great Australian Bight, en deze uitloper van de Indische Oceaan is de thuisbasis en broedplaats van… the great white shark, de grote witte haai! De kapitein gebruikt een magnetisch afweerschild om de haaien op een afstand te houden van minstens 10 meter ver van ons. Althans, dat beweert hij…

Met enige twijfel springen we in het ijskoude oceaanwater met onze wetsuits en snorkels, zodra we de eerste zeehond zien. En even later komen 5 andere zeehonden met ons meezwemmen! We duiken en tuimelen rond onder water en de zeehonden houden ervan om zo met hen te spelen. Ze komen zelfs tot met hun neus aan je snorkelmasker = getting a kiss! Dit is magnifiek! Na 45 minuten dollen met de zeehonden kruipen we half bevroren terug op de boot om zeeleeuwen te spotten op het land, die er liggen te zonnebaden, tussen honderden pelikanen en meeuwen.

We varen naar de andere kant van de baai en na 15 minuten spot de kapitein dolfijnen. Hij maant ons aan snel in het water te gaan en deze unieke kans niet voorbij te laten gaan. Als een kind draai ik spiralen onder water en de dolfijnen doen net hetzelfde! Eentje komt vlak onder me zwemmen terwijl ik hem bewonder vanachter mijn snorkelmasker en hij draait op zijn rug, met zijn witte buik naar me toe, en slaat met zijn staartvin tegen mijn voeten. Onbeschrijflijk machtig!

Plots verdwijnen de dolfijnen uit het zicht en we klimmen voor alle veiligheid terug in de boot. Misschien is er een haai in de buurt. Eén van de dolfijnen had een lelijk toegetakelde en vervormde rugvin, mogelijk door een haaiaanval. We besluiten terug te keren naar de kust en plots duiken de dolfijnen weer op, vlak achter de motor van de boot! Ze springen op en neer terwijl ze zwemmen in de stroom van onze motor. Ik zit geknield helemaal op het einde van de boot en moedig de dolfijnen aan tempo te houden en kan ze bijna aanraken. Maar zodra we in lager watergebied aankomen, haken ze af.

Tranen van ontroering en opwinding staan in mijn ogen. Ik ben zo in het hier en nu en voel mijn vertrouwen in de natuur en het leven groeien. Dit is één van de mooiste ervaringen in mijn leven! Zo vrij te zwemmen met wilde zeehonden en dolfijnen is ongelooflijk mooi! En het was absoluut de moeite waard om een extra 140 dollar hiervoor op te hoesten. Stikop maar dolgelukkig kruip ik die avond vroeg in mijn warm gezellig bedje.