Gedurende een week verbleef ik in Sydney om Nieuwjaar te vieren met Hadewijch en (nieuwe) vrienden. Het was een fantastische belevenis! Begin januari 2012 keerde ik terug naar mijn goedbetaalde job als tijdelijke receptioniste aan de Tarraleah Lodges tijdens de hoogzomer in Tasmania.
Zuur
Bij aankomst in Tarraleah bleek al snel dat de sfeer op de werkvloer grimmiger was geworden. Robyn nam ontslag en vertrok met de Noorderzon. Tamara voelde zich opgelucht dat ik terug was om haar af te lossen aan de receptie, ze voelde zich moe. Het was nu hoogseizoen. Ik werkte 11 uren per dag en deed mijn best om mijn taken naar behoren uit te voeren.
Toen kwam de dag dat Cindy me de huid vol schold, out of the blue. Voor mij was de maat vol. Ik drong aan op een gesprek met de 2 managers en dreigde met onmiddellijk vertrek als ze niet zouden ingrijpen om Cindy op haar plaats te zetten. Zoals eerder beschreven maakte dat mens het leven zuur van menige collega: ze pest anderen en is de motor van het geroddel onder de collega’s. Gelukkig grepen de managers in en maanden haar aan om me met rust te laten. Toch kondigde ik mijn ontslag aan: einde januari zou ik vertrekken.
Reisplannen smeden
De laatste 3 weken in Tarraleah leefde ik als een robot: work eat sleep and repeat. Ik deed mijn werk en trok me ‘s avonds terug in mijn kamer. Het enige plezier vond ik bij de eendjes en ganzen, wallabies en highland cows op het grondgebied van Tarraleah. Terwijl ik kampte met eenzaamheid en vermoeidheid, probeerde ik vooruit te blikken en maakte ik verdere reisplannen. Na bijna 3 maanden werken had ik voldoende geld verdiend om verder te reizen. Ik wou nog genieten van de laatste 2 maanden van mijn working holiday visum.
Vliegtickets boek je best iets op voorhand om de prijs betaalbaar te houden, leerde ik ondertussen. En dus boekte ik een vlucht naar Nieuw-Zeeland! Nieuw-Zeeland is zo dichtbij, nu ik in Tasmania verbleef. Die kans wou ik niet laten liggen. Ook de terugvlucht naar België legde ik vast: op 24 maart 2012 is het touch-down in België. Ik zou dan 11 maanden en 3 weken weg zijn geweest!
Op het moment van schrijven wou ik gewoon terug naar België gaan, ik verlangde naar lieve en vertrouwde mensen om me heen.
Laatste dagen in Tarraleah
Tot mijn grote verrassing bood kapitein Kim, een gids aan het Tarraleah Resort, op mijn voorlaatste dag een gratis boottrip aan op de Highland Lakes nabij Tarraleah. Wekenlang promootte ik deze boottocht aan de gasten en nu ging ik dit zelf beleven. Het was een rustige voormiddag aan boord van het zelfgebouwde bootje, waarvan ik het roer mocht overnemen op Brady’s Lake.
Ik beloofde de housekeeping-collega’s dat ik mijn studio zelf poetste, zodat zij dit niet moesten doen. Een halfuur voor vertrek nam ik afscheid van enkele collega’s die in de buurt van de receptie werkten. Mijn verbazing was groot toen manager Julian me bedankte, een knuffel gaf en zelfs een afscheidscadeau schonk: een reisgids over Tasmanië, gesigneerd door enkele collega’s.
Ontspannen in Hobart en nieuwe vrienden ontmoeten
Ik was blij om Tarraleah te verlaten en die opluchting voelde ik toen ik aan boord van de regionale bus vertrok naar Hobart. Met al mijn bagage liep ik naar het Narrara-hostel in Hobart, waar ik ondertussen meerdere keren was verbleven. Hosteleigenaar Mo gaf me een eigen kamer voor de prijs van een dorm-bed, dat was echt tof. Vaste klant zijn loonde uiteindelijk!
Mijn kleine trolley was gevuld met spulletjes die ik niet meer nodig had en vertrok met de Australian Post per seamail richting België. Dat zou ongeveer 2 maanden duren voor aankomst. Misschien ben ik zelfs eerder thuis dan de trolley.
’s Avonds sprak ik af met Jan, een Duitser uit Kiel die ik al meerdere keren ontmoette (op de vlucht van London naar Singapore, enkele weken later in Sydney en dan maanden later in Melbourne). Hij had net zijn keukenjob in Melbourne stopgezet en had nu genoeg geld om de komende maanden te reizen. We bespraken die avond hoe we samen door Tasmanië kunnen reizen.
De volgende dag ging ik voor een welverdiende sauna en massage in Hobart. 76 dollar was absoluut de moeite waard. Sinds enkele weken had ik enorm last van mijn schouder- en nekspieren, signalen van stress. De massage deed deugd maar toch bleef de pijn zeuren.
Couchsurfing travelmates
Die avond spraken Jan en ik af aan Salamanca Market met Caroline en Eric, een Belgisch Franstalig koppel dat medereizigers zocht via Couchsurfing.org. Ze hadden gereageerd op mijn oproep voor travelmates. Ook hadden ze Viviana geschreven, een Duitse jongedame uit München. Het klikte wonderwel tussen al deze reizigers! We bespraken hoe we zouden reizen en de kosten delen. Ik had toen nog geen idee hoe plezant het zou worden met deze groep.
Op 26 januari was het Australia Day, de nationale feestdag. De stad was leeg en verlaten, de zon lokte de locals naar het strand. Jan en ik maakten er een luie dag van en woonden een BBQ bij in zijn hostel.
’s Avonds ontmoette ik Katia, een Duitse die in Zwitserland woonde en op Tasmanië een zomerjob als fietsgids deed! Mountainbiking was helemaal haar ding. We babbelden tot de vroege uurtjes, ook Katia was lid van Couchsurfing. We spraken af dat we mekaar zouden weerzien tijdens mijn laatste avond in Hobart voordat ik naar Nieuw-Zeeland zou vertrekken.
Start 2 Roadtrip
Caroline en Eric hadden al 2 maanden door Tasmanië gereisd en een local ontmoet, bij wie ze een tijdje verbleven en vrijwilligerswerk deden. Suzi, de Tasmaanse dame, was open en vrijgevig. Ze gaf tenten, slaapzakken, matrassen en campingmateriaal mee! Caroline en Eric hadden op voorhand een grote 4WD Toyota gehuurd en dat was net passend voor 5 personen en onze bagage.
We vertrokken ’s morgens op 27 januari 2012 aan het Europcar-travelcentre en reden naar de shoppingmals nabij de luchthaven van Hobart om voedsel en ander materiaal aan te schaffen voor onze roadtrip. Dit shoppinggebeuren nam 3 uren in beslag! Het is ook niet eenvoudig om met 5 mensen te beslissen, die elkaar nog niet kennen. De auto was tot op de nok geladen.
Na de lunch verlieten we Hobart en zetten we koers naar Freycinet Peninsula, waar het bekende Wineglass Bay ligt. De weergoden waren ons goedgezind. Toen we de Oostkust van Tasmanië bereikten, zag het blauwe zeewater er zo verrukkelijk uit dat we halt hielden en enkelen onder ons een plons namen.
Met 5 personen heb je meer informatie en weet altijd wel iemand het antwoord op reisvragen. Zo wisten Caroline en Eric dat we een toegangspas voor de nationale parken nodig hadden. Dit kostte 60 dollar per auto met een geldigheidsduur van 2 maanden. Zo kwamen we zonder problemen binnen in het Freycinet National Parc.
We vonden een mooi campingplekje aan Honeymoon Bay, één van de meest idyllische baaien ooit! Daar zetten we de tenten op, haalden het groot tentzeil uit (waar we ons materiaal op plaatsen, en waar we op dineerden) en begonnen aan het avondmaal.
Die eerste avond van onze campingroadtrip genoten we van de prachtige zonsondergang aan de baai en dronken we rum op het strand tot we gingen slapen.
Taakverdeling
Aanvankelijk bleek het een heel gedoe om de auto uit te laden en de volgende ochtend weer alles erin te proppen. Maar we werden er steeds beter en vlotter in. Ook kwam er op organische wijze een soort taakverdeling onder de groep tot stand. Jan had veel kennis opgestoken tijdens zijn keukenjob in Melbourne. Met slechts 2 campinggasvuren toverde hij verrukkelijke maaltijden! Elke avond smulden we erop los. Heerlijk was dat, camping deluxe!
De meisjes hielpen mee met de voorbereiding van het diner en wasten af. Caroline was onze verzorgster, met etherische oliën en haar helende woorden en handen. Eric was onze chauffeur overdag en wist de auto goed in te laden. Viviana had een neus voor de weersvoorspelling, zij was onze ‘weather fairy’. En ik werd de entertainer met groepspelletjes en muziek. We hielpen elkaar altijd. Echt fantastisch dat volslagen vreemdelingen beslissen om samen te reizen en goed zorg te dragen voor elkaar! Dat is de Couchsurfing-spirit!
Ik had nog voedselvoorraad mee van Tarraleah en deelde dit graag met de groep. Eric trakteerde bijna elke avond op wijn want dat hoort bij een goede maaltijd, vond hij. Zijn voorliefde voor zakmessen kwam handig van pas bij het kamperen. Jan had heel wat kruiden meegesmokkeld uit de werkkeuken van Melbourne. Zelfs de spulletjes die eenieder meebracht waren compatibel met elkaar. Ook de humor werkte goed. Ik heb zoveel gelachen tijdens die 9 dagen!
Bij de volgende blog vertel ik wat we samen hebben ontdekt op Tasmania.
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Leave a Comment