Eenzame Kerst
Tegen de Kerstperiode aan was ik vervuld van heimwee. Geen sprake van kerstsfeer hier in Tarraleah, nauwelijks kerstdecoratie en al helemaal geen warm gevoel in het hart of gezellige sfeer. Collega’s klaagden als ze vernamen dat ze dienst hadden tijdens Kerst. Het resort was bijna volgeboekt. Boekhouder Mark beloofde dat we 2 uren vrijaf kregen op Kerstdag om de overschot van de kerstlunch op te eten, er zou dus een klein feestje voor het personeel komen.
De dag voordien vloog hij uit tegen me omwille van een onnozel misverstand met 2 Japanse gasten, die zeurden om flesjes shampoo en zeep en dat de poetsploeg niet snel genoeg was. Ik verdedigde mijn collega’s van de poetsploeg en kon niet begrijpen waarom die gasten zich zo opjaagden. Dat stond Mark echter niet aan. Op Kerstavond heb ik tranen met tuiten gejankt en voelde ik me rot en eenzaam. Ik kon geen positief woord meer uiten over dit hele resort. Tijdens Kerstdag zei ik amper een woord en kreeg ik bijna niets naar binnen op het personeelsetentje. De enige die vriendelijk was, was Charles, hij zat stil naast me en knikte naar me. En Jo natuurlijk… Dit was ook het afscheidsetentje voor haar. Zij had een nieuwe job gevonden en ging terug naar de plaats waar ze opgroeide in Queensland.
Inzichten
Nooit eerder heb ik zo fel gewenst als toen dat ik onmiddellijk een vliegtuig naar huis kon nemen. Gelukkig bestaat er internet en kon ik praten met mijn familie via Skype en per chat met twee vrienden die me moed inspraken. Ik begreep aanvankelijk niet goed waarom ik zo graag naar huis wilde. Maar na Kerst begon ik het wel in te zien… Ik ben klaar om me te settelen. Ik wil een thuis opbouwen, mijn vlag neerplanten. Ik krijg stilaan genoeg van al dit rondreizen, avontuur en ontdekken.
Na tal van reizen, werk-, studie- en inleefervaringen in meerdere landen, kan ik stellen dat Nederlands de taal is waarin ik me het beste kan uitdrukken (ook al ken ik nog 5 andere talen waarvan ik houd). Het is in België dat de mensen van wie ik het meest houd, wonen. Ik wil dichtbij hen zijn. Enerzijds brengt dit besef een geruststelling: ik hoef niet meer zo nodig de hele wereld te zien. Ik heb 25% van alle landen op aarde bezocht. De medaille ‘wereldreiziger’ heb ik al lang geleden behaald. Hetgeen dat zo simpel en ‘normaal’ lijkt voor anderen, namelijk een thuis opbouwen en een eigen gezin starten, is hetgeen ik nu pas voel en wens, op 32-jarige leeftijd. Maar ik ben er ook wat bang voor… Alleszins was Kerst een goed leermoment.
New Year’s Eve in Sydney
Op 27 december vertrok ik voor 8 dagen naar Sydney, om daar samen met Hadewijch het nieuwe jaar te verwelkomen! Maar eerst nam ik afscheid van collega Jo. Ze zou vertrekken op 2 januari. Dankbaar voor haar vriendschap, namen we afscheid van elkaar.
Toen de bus aankwam in Tarraleah voelde ik een enorme last van me afvallen: weg hier, opnieuw ademruimte! In Hobart amuseerde ik me met een grote wandeling en een nachtje in de hostel om de volgende dag het vliegtuig te nemen naar Sydney. Heerlijk, zo’n vrijheid!
Touchdown in Sydney
Wat een schitterend uitzicht op deze metropool tijdens de landing! In Sydney Airport kwam Lisa me afhalen, een Australische die ik had leren kennen tijdens de campingtrip door de Kimberleys. Na ongeveer zes maanden zagen we elkaar weer en het klikte terug zoals toen. We reden door de Sydney Harbour tunnel, de diepste tunnel van Australië, en wandelden in Cremorne aan de waterkant met een fantastisch zicht op de skyline van Sydney. Het was lekker warm met 28 graden, zo’n 10 graden verschil met Hobart. We aten fish en chips op het strand en ik bleef bij Lisa’s thuis in Narrambeen overnachten.
De volgende voormiddag reden we naar Manly waar Lisa had afgesproken met twee vriendinnen, die snorkelgerief bij hadden. We nestelden ons op het gras naast het overvolle strand en gingen om beurten snorkelen. Zalig om opnieuw in zee te kunnen zwemmen! Vlak achter ons plekje in het gras lag er een water dragon naast ons, wat een formidabel mooi dier! Lisa kopieerde mijn muziek (ik had mijn externe harde schijf meegenomen) en toen kwam ons afscheid.
Weerzien met Hadewijch
’s Avonds nam ik de bus naar Sydney centrum en vervolgens naar de hostel, waar Hadewijch voor ons beiden een bed had geboekt, zeven maanden op voorhand (in juni 2011). Bij aankomst sloeg ik een praatje met 2 Nederlandse meiden die ook in de YHA in Glebe verbleven. Even later vlogen Hadewijch en ik weer in elkaars armen! Kort nadien zaten we met Nederlanders Titia en Marit gezellig te babbelen.
De 6 bed-‘dormitory’ en hostel waren proper. We zongen vrolijk door de gangen en toverden zo een glimlach op ieders gezicht. Een fles wijn werd geopend (na jacht op een kurkentrekker) en Hady en ik babbelden nog tot de vroege ochtenduren. Nu was de vakantie echt pas goed begonnen!
Oudejaarsavond in Sydney
Na een dag van planning en ’s avonds barbecueën was het zover: de laatste dag van het jaar brak aan, 31 december 2011. Gewapend met genoeg vloeistof (water en fruitsap), een zelfgemaakte koude pastaschotel en andere persoonlijke spulletjes trokken we rond 11u ’s morgens met bus-trein-bus naar Watsons Bay, met het hoogste punt van Oost-Sydney. Een YHA-medewerker had ons die plaats aangeraden om het vuurwerk te bewonderen. Want dat spektakel was natuurlijk hetgeen we voor waren gekomen naar Sydney. Maar met Oudejaarsavond 2005 had ik in Berlijn schrik gekregen van vuurwerk, toen men bommetjes gooide tussen mijn voeten. Ik wou dus vanop een veilige afstand van het vuurwerk genieten.
We liepen echter een beetje verloren en spraken een vrouw op straat aan. Terwijl ze met ons mee stapte, kwam ze vrienden tegen, die prompt voorstelden ons naar de juiste plaats per auto te brengen! Wow, wat een geluk! En inderdaad, op Dudley Page Reserve hadden we een magnifiek zicht op het hele stadscentrum en de haven. Maar dit was ook een plaats waar men inkom diende te betalen. Er zijn gelukkig wel dingen die gratis zijn in Australië, namelijk toiletten en drinkwater. We waren elk 25 dollar kwijt maar daarvoor hadden we wel de garantie op een goed uitzicht, geen ladderzatte mensen die zelf met vuurwerk gevaarlijk doen, festivaltoiletten, muziek en drank- en eettenten.
Hadewijch en ik brachten een halve dag al liggend in de zon door met leesvoer, en verbaasden ons erom dat de tijd toch nog snel ging. We maakten elk een lijst met wensen en dromen die we in/vanaf 2012 waar willen maken.
Omstreeks 21u ging het eerste deel van het vuurwerkspektakel al van start, de zogenaamde ‘family fireworks’. Vervolgens was het nog even wachten en dansten we ons warm tijdens deze koele zomeravond tot middernacht. Tijdens de laatste minuten van 2011 verscheen een grote klok-afbeelding op de Sydney Harbour Bridge en we telden luidop mee af… Happy New Year!!! Vervolgens genoten we vanop de eerste rij van een formidabel zicht op de Sydney New Year’s Eve Fireworks!
Vrienden bezoeken in Sydney
Het nieuwe jaar was goed ingezet met een danspasje en kleurrijke mensen op George Street downtown. Op 1 januari gingen Hady en ik naar Cogee Beach, het strand naast het bekende Bondi Beach. Het strand was overvol! We vonden toch nog een plaatsje en luierden in de zon aan de oceaan. Heel uniek om zo de eerste dag van een nieuw jaar door te brengen!
We speelden Trivial Pursuit tot middernacht met de Nederlandse meiden. De volgende dag vertrokken we per trein naar Denistone, waar Dave en Pamela ons opwachtten. Ik had dit echtpaar ontmoet tijdens de roadtrip van Adelaide naar Perth in mei 2011. Ze hadden me meermaals uitgenodigd en nu was het eindelijk zover dat we mekaar terug zagen!
Pam en Dave verwenden Hadewijch en mij met een heerlijke picknick, terwijl we speelden met hun hond Lucy aan een wel heel bijzonder strand in Pittwater/Bayview: dit leek wel een paradijs voor honden. Honden in alle maten en rassen zwommen met hun baasjes in het water, speelden erop los en het strand was super proper. Vervolgens bezochten we nog een ander bijzonder mooi strand, Bilgola, waar ik de verleiding om in de oceaan te springen niet meer kon onderdrukken. We namen afscheid na een heel leuke dag samen.
… en nog meer vrienden
De volgende ochtend checkten Hady en ik uit de hostel. Malcolm kwam ons oppikken, wat een luxe! Hij en Lisa zijn vrienden, we waren samen op de roadtrip door de Kimberleys. Ook Malcolm was super gastvrij! Hady leerde zo enkele van mijn Australische vrienden kennen. Malcolm woonde in Bexley, op zo’n 10 minuten rijden van de luchthaven van Sydney. Hij was het gewend om vrienden en kennissen van en naar de airport te rijden. En hij deed dit ook graag voor ons.
Bij aankomst bij zijn thuis konden Hady en ik onze pret niet op met Malcolm’s huisdieren! Zijn 2 honden, Coconut en Joey, waren zo enthousiast en namen ons mee wandelen. 😛 De verschillende soorten vogels in de grote kooien in Mal’s tuin veroverden mijn hart, zeker de gewonde lorrikeet ‘Duck’, die het zelfs toeliet om op zijn kopje te krabben. Hoe schattig waren al die prachtige dieren! We aten lunch, praten binnenshuis (het was 35 graden, net iets te heet) en wandelden een beetje.
Toen was het tijd om Hady naar de luchthaven te brengen. Zij vloog die avond naar Perth. Maar niet voordat Hady en ik elkaar een innige omhelzing en woorden van steun gaven. Die avond had ik nog een lang diepzinnig gesprek met Malcolm en leerde ik hem de wondere wereld van TED en Facebook ontdekken.
Terug naar Tasmania
Helaas kwam die week vakantie in Sydney tot een eind. De volgende ochtend bracht Mal me naar de luchthaven en zette ik de terugkeer in naar Hobart en vervolgens Tarraleah, met het plan om nog maximum een maand daar te werken. Want het einde van mijn 1 jaar geldig visum kwam eraan. Hoog tijd om nieuwe plannen te maken!
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Leave a Comment