Ondertussen was ik 3 weken aan het werk als receptioniste bij de Tarraleah Cottages, in het midden van Tasmania. Het was begin week 3 toen ik goed nieuws ontving van Piet, een vriend uit België: hij kwam op bezoek! Hij ging op zakenreis naar een klant in Melbourne en besloot me op te zoeken in Hobart.
Belgische vrienden op bezoek
Ik kon regelen met Tamara, die het werkrooster opmaakte, dat ik 3 dagen vrij kreeg tijdens het eerste weekend van december. De openbare bus Tassielink kwam op 4 vooraf bepaalde momenten per week langs Tarraleah, mits reservatie. Gelukkig was dat ook op vrijdagavond omstreeks 20u. Blij om een vertrouw gezicht te zien, sprong ik de bus op naar de hoofdstad van Tasmanië. Ik verbleef er in de hostel, waar ik 3 weken voordien ook verbleef, en haalde de volgende ochtend de huurauto op om vervolgens Piet aan de luchthaven op te wachten.
Zonder vertraging kwam hij moe van de lange vlucht aan. We vlogen in elkaars armen van blijdschap! Op de een of andere manier had ik een parkingticket op de luchthaven kunnen mijden, wat al voor hilariteit zorgde. 🙂 We reden naar het hotel in het stadscentrum dat Piet had geboekt. Jawadde, dit was zo’n chique deluxe hotelappartement, zoals hetgeen mijn broer en ik hadden op het einde van onze roadtrip. Ik verblijf meestal in hostels maar af en toe luxe kan ik best smaken hoor.
Hobart en omgeving ontdekken
Na opfrissing vertrokken we richting Salamanca Market, de beroemde zaterdagmarkt aan het waterfront van Hobart. Er was ook een vlieg- en motorshow, dus we gaven onze ogen de kost. Plots zag ik een marktkraam met het opschrift “German sausages”. Ik kwijlde bij de aanblik van de “currywurst” en vroeg of dit inderdaad de ‘echte’ waren. De eigenaar sprak in het Duits! Hij vertelde hoe hij meer dan 30 jaren geleden naar Tasmania migreerde en de worsten zelf maakte volgens het huiselijke Duitse recept, terwijl ik smikkelde van die heerlijke currywurst. Het was voorbij 15u en hij sloot de kraam en gaf ons 2 zakken vol gebarbecuede worsten! Die bewaarden we in de koelkast van onze hotelkamer waarna we vertrokken naar de top van Mount Wellington, de meer dan 1200 meter hoge bergtop die een schitterend uitzicht biedt over Hobart.
Onderweg stopten we geregeld met de auto en maakten wandelingetjes om uiteindelijk aan te komen aan de top, waar de wolken dreigend donker werden. In een mum van tijd begon het te hagelen! We liepen naar het glazen gebouw! Een helder uitzicht hadden we niet maar we zagen wel een regenboog. We waren verbaasd van dit weer aan de start van de zomer! Piet lachte dat hij dacht dat ik in een warm klimaat zou zitten maar helaas valt dat zwaar tegen hier op Tasmania. Niettemin is de vegetatie hier wondermooi en daar zouden we morgen nog meer van ontdekken.
We sloten de dag af met een heerlijk diner in een chique restaurant. Ik genoot volop van al die luxe en het fijne gezelschap van Piet. Die avond belde mijn vriendin Hadewijch, die ondertussen werkte als aardbeiplukker in de Huon Valley in het Zuiden van Tasmania. Binnenkort zou ze stoppen met dit werk om rond te reizen in Tasmania en me te bezoeken in Tarraleah. Ik was zo blij met Belgische vrienden op bezoek!
Tasmaanse Duivels
Omdat er een overdekt zwembad in het hotel was, sprong ik vrolijk uit bed om een duik te nemen. Heerlijk om zo wakker te worden! Piet en ik ontbeten en checkten daarna uit om onze koffers in de auto te plaatsen en te vertrekken richting de Tasman Peninsula, een schiereiland ten Zuid-Westen van Hobart. Daar is heel wat natuurschoon te ontdekken! We stopten geregeld om een wandeling te maken, foto’s te maken en dit stukje Tasmania te bewonderen. Van Eaglehawk Neck tot Devil’s Kitchen, van het woud naar de oceaan. Piet was onder de indruk van de natuur en ik genoot mee. We lachten ons krom met de grappige benamingen in het dorpje Doo Town én met een verkeersbord waarop stond: “Penguins crossing”. Later ontdekte ik een boekje met hilarische dorpsnamen verspreid over heel Tasmania: de Britten die hier als eersten settelden, hadden veel zin voor humor.
We kozen ervoor om de historische gevangenis Port Arthur niet te bezichtigen maar wel een ander icoon: Tasmaanse Duivels! Een duur ticket gaf ons toegang tot de Tasmanian Devil Conservation Park waar men ondermeer gewonde dieren opvangt en een kweekprogramma houdt. Met succes, zo bleek, want we zagen overal kleine ‘forester kangaroos’ en ook kleine Tasmaanse Duiveltjes. Zo schattig! Tenminste op het eerste zicht. Zodra de beestjes vechten met elkaar of geeuwen zien we de vlijmscherpe tanden die ons doen terug deinzen. Toch maar niet proberen aaien.
Na de ‘feeding time’ van de zwarte beestjes vertrokken we terug naar de luchthaven, want Piet moest zijn vlucht naar Melbourne halen. Na afscheid keerde ik terug naar de hostel in Hobart waar ik ondertussen een vaste klant was geworden.
Liften naar Tarraleah
Toen ik de volgende ochtend de huurauto inleverde, raapte ik mijn moed bijeen en stond ik met mijn koffer aan de kant van de grote baan, met mijn duim omhoog en een blad met het opschrift ‘Tarraleah’. Na 15 minuten stopte de eerste auto, met een gezin waarvan de vrouw me aanmaande dat het gevaarlijk is om te liften. Zij dropten me 15 minuten later af aan een afrit van de autosnelweg, ze konden me niet verder brengen wegens een afspraak. Daar stond ik weer te liften, deze keer met wat angst.
Een oud wrak van een auto stopte, met daarin een grote dikke man vol tatoeages in zijn gezicht en op zijn armen, met een lange baard à la ZZ Top, een zonnebril en een kauwgum en sigaret in zijn grijnzende bakkes. Ik aarzelde even en sprak hem aan met het raampje naar beneden. ‘Never judge a book by its cover’, dacht ik bij mezelf maar toch diste ik een verhaal op dat ik een liftwedstrijd hield met vrienden en dat we continu in contact met elkaar waren via de gsm! 🙂 Tien minuten later dropte de man, die geen woord sprak maar me enkel grijnzend aankeek, me aan een rondpunt.
Een uur later stond ik nog steeds aan het rondpunt. Ik begon me mentaal voor te bereiden dat ik het niet zou halen tot Tarraleah vandaag. Opeens stopte een jeep van Mulligan Drilling. Dit bedrijf zendt hun werkers geregeld uit naar de waterkrachtcentrale vlakbij Tarraleah. Die werkmannen verblijven dan in de accommodaties van het resort waar ik werk. Ik herkende de man die in de jeep zat: Kevin stapte uit en ik gilde vrolijk dat ik hem kende. Toen ik uitlegde dat ik de receptioniste was van de Tarraleah Cottages, herkende hij me ook. Wat een geluk dat hij me een lift gaf naar de eindbestemming!
Golf spelen en inkopen doen
Kevin bleek een dagje vrij te hebben en was van plan om golf te spelen in New Norfolk voordat hij naar Tarraleah zou doorrijden tegen de avond. Ik weerhield hem niet van zijn plannen en ging gewoon mee een balletje golf slaan! De lessen van Richard en Angela op het golfterrein in Melbourne kwamen goed van pas (zie eerder blogbericht).
Omdat ik geen voorraad meer had, vroeg ik om even langs de winkel te rijden in New Norfolk. Tegen 18u kwamen we veilig en wel aan in Tarraleah, met een zak vol inkopen! Collega’s Tamara en Jo konden niet geloven dat ik effectief had gelift. De dag nadien was die gebeurtenis ‘the talk of the town’. Maar het kon me niet deren en was blij met dit zotte liftavontuur.
Iets teveel interesse
Twee avonden later sprak Kevin me aan, maar ik had moeite om hem te verstaan met zijn Australische accent en gebrek aan articulatie. Hij wou iets gaan drinken met me in de pub. Ik stemde in omdat hij me had geholpen. Ondanks het stuntelig gebabbel, kon ik verstaan dat hij salsa heeft gedanst. Ik was natuurlijk blij dat er een salsero in dit land bestaat en dus waagden we een salsapasje samen, maar zijn ritme was allesbehalve en dus werd het maar een korte dans.
Toen hij de volgende avond plots aan de deur van mijn personeelskamer stond, omdat Cindy (die in de pub werkt) hem een sleutel had gegeven dat toegang bood tot het gebouw, voelde ik aan dat hij iets teveel me probeerde op te zoeken. Ik wimpelde hem af en meed hem nadien alsmaar meer. Hij had de non-verbale boodschap door en de communicatie bleef bij een vriendelijke goeiedag. Ook al was hij een knappe vent, ik verstond hem moeilijk (letterlijk dan). Ik was niet van plan om iets te beginnen met hem.
Geroddel en achterklap
Helaas ontstond er geroddel onder de collega’s. Ik had absoluut geen zin om het mikpunt van een roddel te zijn. Er werd al genoeg rondgebazuind: aan de receptie kwamen collega’s hun verzuchtingen delen met Tamara. Ik deed dan alsof ik het niet verstond want ik wou er niets mee te maken hebben.
Vooral Cindy was de motor achter de roddelmolen. Deze Koreaanse die met de Australische Scott is getrouwd, eigenaar van de pub, heeft een knap uiterlijk, maar is zeer lelijk vanbinnen. Haar opvallend en luidruchtig gedrag schrok me af, al van de eerste keer dat ik haar ontmoette. Maar ik bleef steeds vriendelijk, tot nu… Ik stapte de pub binnen en zei haar kordaat dat ze niet de sleutel hoort te geven of koppelaarster moest spelen. Haar lachende bakkes veranderde in een hatelijke duivelse blik terwijl ze “Ooooeeehhh!” riep op een dreigende manier. Een vent aan de bar zei met een bulderlach: “One doesn’t tell Cindy what to do or not to do.” Vanaf toen heeft ze meerdere keren geprobeerd om mijn werk te saboteren, me belachelijk te maken en noem maar op. En dat voor iemand die 5 jaren ouder is als mij en moeder van een peuter. Zielig mens! Ik reageerde nooit terug maar toen ze me later uitschold als ‘smart ass’ en ‘lyer’, antwoorde ik kordaat terug dat haar gedrag bewees dat ze mentaal de leeftijd had van ‘kindergarten’. Vanbinnen kookte ik natuurlijk en wou ik liefst ‘chicken satay’ van dat mens maken. Hoewel ze dan waarschijnlijk nog niet te vreten is.
Haar pestgedrag stopte de dag nadat ik melde aan de managers wat er gebeurde en dat als zij zich niet houdt aan de regels dat ik het hier meteen aftrap en dat ze naar een andere receptioniste mogen zoeken. Blijkbaar heeft Mark met haar gepraat want sindsdien doet ze vriendelijk, maar de valse toon in haar stem verklapt dat ze me niet zo graag heeft.
Zucht. Dit is slechts één van de toestanden die in Tarraleah gebeurden. Ik ga niet verder uitbreiden over andere roddels en conflicten onder collega’s en management… Het is een verziekte, negatieve sfeer hier. Alsmaar meer wenste ik dat ik kon vertrekken. Maar ik had geld nodig en wou me bewijzen omwille van mijn eigen trots. Ik vond het inhoudelijk leuk werk, het was fijn om met de gasten om te gaan, die vriendelijk en easy-going waren en met wie ik in verschillende talen sprak. Ik ga toch niet vertrekken omdat hier enkele idioten werken?! Ik probeerde mezelf te harden, maar alweer bleek dat ik te gevoelig ben voor de tentakels van mensen die het slecht menen met anderen.
Leuke gebeurtenissen
Jo nam me op een zaterdagavond mee naar Miena, een dorpje aan de Great Lakes in het centrale hooggebied van Tasmania. Dat was een welgekomen afleiding. Ze had daar afgesproken met vrienden en er zou een lokaal bandje optreden. Dat werd uiteindelijk een leuke avond! Jo en ik dansten op de country- en rockmuziek van de coverband. De outfit van enkele mannen bracht mijn verbeelding zo terecht in een Western- en cowboyfilm. Ik kon het niet laten om een foto van deze cowboys te maken. Natuurlijk kwamen die mannen op me af na die flits, ze konden er wel mee lachen en vroegen of ik met hen op de foto wou. Toen Jo de camera vast nam, wierpen die mannen me in de lucht! Verrast kwaakte ik het uit natuurlijk.
En toen kwam Hadewijch langs! We praatten bij, maakten een diner en pannenkoeken, keken een schitterende film (“The boat that rocked”) op mijn laptop en maakten concrete plannen voor ons bezoek aan Sydney met Oudejaarsavond en Nieuwjaar. Hadewijch begon last van heimwee te krijgen, nu ze 3 maanden geleden uit België was vertrokken. Ook ik heb die momenten beleefd, en met de naderende Kerstperiode voelde ik steeds meer heimwee. Gelukkig hebben we elkaar hier en zien we ons gauw weer terug in Sydney. Een week later belde Hadewijch dat ze nog eventjes langs in Tarraleah kwam, nu haar roadtrip in Tasmania erop zat. Het had haar deugd gedaan om weer even te kunnen reizen na die job als aardbeiplukker. Nog even, dan is het Nieuwjaar, dus hadden we beiden iets om naar uit te kijken.
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Leave a Comment