Liezy Down Under: Roadtrip with my brother (30/10/2011 – 11/11/2011)

Op 30 oktober 2011 kwam mijn broer Michel aan in Melbourne! Ik reserveerde vooraf een huurauto en stippelde een reisroute uit voor een roadtrip. Mijn hosts Joe en Kerry stelden hun huis ook open voor mijn broer en reden zelfs naar de luchthaven om hem op te halen. Ik denk dat ik nog nooit zo blij was om mijn broer te zien! Na een uur vertraging stapte Michel de aankomsthal binnen en vlogen we in elkaars armen.

Verbazing

De eerste reactie van Kerry was vol verbazing: volgens haar is er een treffende gelijkenis tussen Michel en Andrew, één van onze familieleden in Australië. Hij is dan ook meer Italiaans-‘getint’, die broer van me, terwijl ik qua uiterlijk meer op mijn vader lijk.

Na een lekkere brunch bij Joe en Kerry thuis gingen we op het strand in Parkdale wandelen om kleddernat terug te keren: regen en wind en zeewater sproeide over ons heen. Michel was verbaasd, hij had warmer weer verwacht tijdens de lente op het Zuidelijk halfrond. Ik vertelde dat ik hier bijna evenveel regen als in België heb gezien tijdens de afgelopen 6 maanden. Joe bevestigde dat hij het hemelwater heerlijk vond na 10 jaar algehele droogte en strenge waterverbruikslimieten.

Kerry toverde een overheerlijke maaltijd van gegrilde kangoeroe op tafel en de Leonidas-pralines, geschonken door mijn ouders, werden hartelijk ontvangen. Na die eerste dag viel Michel, uitgeput door de lange vlucht, in slaap op het zetelbed, dat eerder die dag liefdevol was opgemaakt door zijn grote zus.

Exploring Melbourne and surroundings

Tijdens onze verkenning in Melbourne-city de volgende dag kwam de zon er al iets meer door. We dronken een ‘scooner’ op een dakcafé. Michel was verbluft toen hij een grote witte kaketoe zag in de bomen van de Royal Botanic Gardens. Die avond aten we in een Thais restaurantje, mijn ‘shout’ (= traktatie) als uiting van dank naar Joe’s gezin toe voor hun gastvrijheid.

Met de feestdagen begin november hadden de Australiërs schoolvakantie. Daarom organiseerde Joe een dagtrip naar de Dandenong Ranges, waar we een schitterend panorama over de stad konden zien. De wolken belemmerden het zicht, maar gelukkig deerde het gure weer de vogels niet. In een park waar wilde kaketoe’s dé attractie vormen, kon je met ietwat geduld en een zakje zaadjes heel dichtbij deze prachtige dieren komen. We hebben wat afgelachen met die gulzige vogels. De kinderen Brienna en Charlotte vonden het geweldig.

Samen zijn met familie

Die avond dineerden we bij zio Bruno en zia Grace en ontmoette Michel nog andere familieleden. Mama had cadeau’s meegeven aan Michel, waaronder circa 5 kilo Belgische chocolade en pralines. Daar was de Australische familie heel blij mee. En ik ook. 🙂

Die dag werd ook de befaamde jaarlijkse Melbourne Cup gehouden, de belangrijkste paardenrenwedstrijd van Australië. We hebben er echter helemaal niets van opgemerkt. Aanvankelijk wilde ik dit graag beleven, maar het dure ticket en gebrek aan gezelschap weerhielden me. Het is immers niet nodig om alle evenementen bij te wonen. Als je bij familie en dierbaren kan zijn, dan is een mens de koning te rijk, bedacht ik me.

On the road again

De volgende ochtend vertrokken Michel en ik op onze roadtrip. Met de treinmetro pendelden we richting stadscentrum om de huurauto op te halen. Michel heeft ervaring met links rijden en bracht ons veilig terug naar Joe’s thuis, waar we onze koffers en campingmateriaal inladen. Gelukkig mochten we heel wat elementair campingmateriaal lenen van Joe en David, en ik had nog een tent op de kop getikt. Ik was benieuwd of deze reisstijl Michel zou bevallen, die enkel in een tent slaapt tijdens festivals. Met een stevige camping-roadtrip voor de boeg, verlieten we regenachtig Melbourne (a.k.a. the four seasons in one day-city) op weg naar de Great Ocean Road, in het Zuid-Westen van Victoria.

Op deze ‘scenic route’ waagde ik het ook om chauffeur te zijn en vanaf toen ging het steeds vlotter om links te rijden, te schakelen en de verkeersregels van Australië te volgen.

Michel was blij om een stukje Australië te zien tijdens zijn kort verblijf hier en beiden waren we content om met vakantie te zijn. Dit was echter de eerste reis sinds lange tijd die we samen ondernamen. De laatste keer dat we samen reisden met onze ouders, waren we 14 en 16 jaar. Dat hield dus ook in dat we elkaar nu op een andere manier leerden kennen. Samen met iemand reizen is niet altijd makkelijk, ook niet met bloedverwanten. Voor mezelf kan ik zeggen dat ik bepaalde aspecten van mijn broer’s persoonlijkheid nu pas leerde kennen. We botsen vaak, maar er zijn ook tal van positieve elementen.

Australië is 1 grote zoo

Het eerste deel van onze 9-daagse roadtrip bracht ons van de Great Ocean Road naar Hall’s Gap in The Grampians National Park, door het midden van de staat Victoria naar het stadje Swan Hill, 350 km ten Noorden van Melbourne.

Elke dag ontdekte Michel een nieuw Australisch dier in het wild! Ik voelde me vertederd door zijn lachende gezicht en positieve reacties over de dieren en de natuur. Zelf krijg ik daar ook geen genoeg van: Australië is inderdaad één grote wildernis-zoo. Papegaaien en vogels in alle kleuren, emoes, kangoeroes, wallabies, echidna’s, koala’s, possums, slangen (waaronder 1 dode op de weg), …

Dichtbij Cape Otway stopten we op de baan om koala’s van dichtbij te kunnen zien. Plots zagen we een grote koala uit een boom klimmen. We snelden er naartoe en namen een foto. Het buideldier kroop door de struiken in onze richting. We hielden afstand terwijl we verbaasd keken hoe het op snel tempo de baan overstak en daarna in een andere boom klom. De manier waarop het voorzichtig uit de ene boom klom, stond in schril contrast met de springende beklimming in de andere boom. Daar zette de koala een luid gebrul en geknor op, dat alle omstaanders deed opschrikken. Nu weten we dus ook hoe een koala klinkt!

We grapten erover dat het dier waarschijnlijk slecht gezind was en door ‘Mevrouw Koala’ moest ophoepelen. Het is lente en dus ‘mating season’. Maar dat was dus wel een uniek tafereel op het toneel van de Australische fauna. Hier vind je de link naar een video-opname van dit spektakel.

Tijdens onze tocht naar één van de pieken in The Grampians, wandelde Michel stevig voort terwijl ik mijn eigen, trager tempo aanhield. Samen met een andere wandelaarster wachtte hij me aan de top op. Ze vertelden dat ze een groot zwart dier zagen dat razendsnel weg liep in het bos. De legende luidt dat er zwarte poema’s in dit nationaal park rondzwerven, zo vernamen we achteraf van verschillende Australiërs. Helaas heeft nog niemand een foto kunnen maken van zo’n poema. Michel was dus getuige van een Australische legende over een potentieel gevaarlijk wild dier.

Te gast in Swan Hill bij familie…

De beestenparade was nog niet geëindigd bij de familieleden in Swan Hill: honden, paarden, pony’s en poezen maken integraal deel uit van hun leven in het zonnige Noorden van Victoria. De dochters van Sarina en Andrew Kelly waren superblij om mij weer te zien, dat gevoel was wederzijds! Zowat het hele weekend speelde ik uitgelaten met hen, terwijl Michel de fruitvelden en productiehal van Frank Maiuto bezocht. We woonden de eerste theaterproductie van Andrew bij, dat lokaal een groot succes werd en hopelijk de weg vrij maakt voor grotere producties zoals de musical die Andrew schreef, waarvoor ik in april 2011 enkele liedjes heb gezongen in een lokale opnamestudio.

We bezochten de oude Italiaanse nonkels en tantes van onze moeder. Overal werden we hartelijk ontvangen met heerlijke spijzen. Michel genoot van het 30 graden warme klimaat. Tijdens die zonnige zondag vernamen we vanuit Melbourne dat Amanda het licht had gegeven aan haar tweeling, 2 gezonde zoontjes Jonah en Samuel waren geboren.

Het weekend vloog om, met traantjes wuifde ik de meisjes uit als ze de bus naar school namen. Frank gaf ons bij afscheid 3 volle dozen met vers geplukte nectarines en perziken mee voor de familie in Melbourne. Ons huurautootje was volgeladen. Elke dag genoten we van het verse fruit.

… en bij Suzi

Op weg door het desolate landschap van Noordelijk Victoria ontdekten we een klein dorp met wellicht de langste naam van het land: Boomahnoomoonah. We lachen ons krom met de grappig klinkende namen van de dorpen onderweg, zoals Katamatite (lees fonetisch en je weet meteen waarom we grapten met deze naam). Zo bestaan er nog tal van grappig klinkende dorpsnamen in Australië.

We kruisten de grens van Victoria met de staat New South Wales om mijn vriendin Suzi op te zoeken, die in september 2011 begon met haar werk bij ABC Radio in Albury en daar een woning had. Ze liet de sleutel in een padlock tussen de bloempotten voor ons. Even later kwam ze opgewekt thuis van haar werk. Ze herkende Michel nog van 16 jaren geleden in het Hasseltse Lyceum. Dat Suzi nog steeds zo goed Nederlands kent, verraste ook Michel. Ze had alle ingrediënten gekocht voor een barbecue in het park. Met ons campingmateriaal hadden we alles wat we nodig hadden voor een gezellige avond barbecueën aan het meer. Zalig toch!?

Nadien nestelden we ons op een terrasje in downtown Albury voor een dessertje en drankje. We schonken Suzi een doos nectarines en ook Belgische chocolade waarmee ze superblij was. We praatten nog tot laat in de nacht.

De volgende voormiddag mochten Michel en ik mee naar de radiostudio waar Suzi werkt. Daar namen we uiteindelijk afscheid. De warmte die Suzi uitstraalt en haar vriendschap maken deel uit van de wondermooie belevenissen tijdens mijn Australisch avontuur, ik hoop dat we altijd in contact zullen blijven.

Cake, wijn en trampolines

We genoten van de luxe om in een bed te kunnen slapen bij familieleden en bij Suzi. Maar nu was het ‘back to basics’ met onze tent. Maar dan wel op een heel mooie locatie. Na een lange dag rijden door het prachtige berglandschap van de Alpine National Park en de Yarra Ranges, kwamen we aan in de befaamde wijnstreek Yarra Valley, zo’n 80 km ten Oosten van Melbourne. In het Healesville Information Center vonden we een lokaal plan en kregen we een bon voor gratis koffie in de voor mij beste bakkerij van het hele land: de Beechworth Bakery. Daar genoten we de volgende ochtend van een mug cappucino met een superlekker Australische dessertje: een lamington.

Maar eerst gingen we onze wijnkennis verbreden in de wineries. Zelden dien je hier te betalen voor proefsessies. Dat in tegenstelling tot de Napa Valley en andere wijnstreken in de USA, zegt mijn broer, die een jaar in California heeft gewoond. Je wandelt hier dus binnen op een estate, slaat een praatje met de eigenaar of bediende terwijl je de lokaal gemaakte brouwsels proeft. Het zal jullie niet verbazen dat ik serieus tipsy was na wijnbrouwer nummer 3 (of was het nummer 4?) en Michel was net nuchter genoeg om te rijden.

De wijn kon ons echter niet zo goed bekoren en we schrokken van de prijzen, gemiddeld $30 AUD voor een fles. De Pinot Noir en Merlot konden er nog net door, maar vaak keurden we het lokaal goedje als niet meer dan water met een smaakje. (Yep, we zijn verwende Europeanen.) Tot we op wijnlanderij Chandon aankwamen, waar sparkling red wine wordt gebrouwd. Dit kende ik al van mijn bezoek aan de McLaren Vale in South Australia. Die wijn verraste ons aangenaam en Michel kocht prompt 2 flessen: 1 voor onze ouders en 1 voor mij, met de afspraak dat we deze zullen ontkurken op Kerstavond, ook al zijn we duizenden kilometers van elkaar gescheiden.

Onze overnachtingplaats in een BIG4 Group Camping bevatte een grote speeltuin. Nog lichtjes dronken sprongen Michel en ik op de immens grote trampolinezak en lachten ons krom. Ook de schommels geloofden eraan. Voordat we het hele speelplein zouden afbreken koelden we af tijdens een korte wandeling over de beek, waarin ik natuurlijk viel. Genoeg zatlapperij voor vandaag. J We hebben alleszins goed geslapen die nacht ondanks de regen en de wind die ons tentje teisterden.

Van oceaanwater naar vulkanisch water

Het einde van onze roadtrip naderde en omdat dit nog steeds een vakantie was, besloten we om voor 1 dag totale luxe te permitteren. De portemonnee was gelukkig gespijsd met een aardige duit van onze ouders (dank u, ma en pa!). Zelf deelden we de kosten voor de huurauto en een chique hotel in Rye op de Mornington Peninsula, ten Zuiden van Melbourne. Bij aankomst na het inchecken haastten we ons naar het strand op wandelafstand om een duik te nemen in de oceaan voordat het koud zou worden. Op het moment dat we aan de zeelijn staan, verbergt een donkere wolk de zon maar springen we alsnog in het frisse water. Op de pier vlakbij zaten mensen te vissen en we ontdekten er een zeeleeuw die op het trapje lag te luieren! Zelfs dit dier heeft Michel hier gezien, hoeveel geluk kan je hebben tijdens een 14-daags verblijf in Australië?

We beslisten om in de jacuzzi aan het buitenzwembad van het hotel verder te relaxen terwijl de wolken alsmaar dreigender werden. Een ware ‘electrical storm’ brak uit, net op tijd ontvluchten we in badkledij de kletterende regen. Een Thaise take-away, een flesje Moscato en luieren op een heerlijke grote zetel na een lekker warme douche zorgden ervoor dat we sliepen als een roos in de luxueuze bedden van ons appartement.

De volgende dag verbleven we 4 uren in de natuurlijke thermen van de Mornington Peninsula Hot Springs and Spa, waar oeroude vulkanische resten het grondwater opwarmen. De lichte zwavelgeur en de warmwaterbaden, met prachtig uitzicht over de oceaan en het groen rondom, ontspanden ons. Tevreden en relaxed rondden we onze roadtrip af die avond. We keerden terug naar Melbourne en werden hartelijk begroet door Joe’s familie.