Liezy Down Under: Living and working in Melbourne (18/08/2011 – 1/10/2011)

De intercontinentale vlucht vanuit Denpassar verliep vlot. Ik sliep als een roos. Een vlotte overstap volgde in Brisbane in de vroege ochtend. Op 18 augustus landde ik veilig en wel opnieuw in Melbourne. Ik was content om terug ‘thuis’ te zijn, bij de Italo-Aussie familie. En toen begon mijn zoektocht naar werk. Want wie wil reizen, tja, die moet centen hebben.

Het is voorbij, de eerste fase van mijn sabbatjaar! Op 31 maart 2011 vertrok ik uit België. Gedurende 21 weken trok ik rond door Singapore, Australië en Indonesië, met een rugzak en laptop en fotocamera (yep, ik ben een ‘flashpacker’). Ongeveer 20.000 km zit erop, ter land, ter zee en in de lucht. De langste vakantie van mijn leven, wow! Er is immens veel geld uitgegeven, nieuwe ervaringen beleefd en prachtige herinneringen gemaakt. Voor altijd zal ik die in mijn hart en hoofd mee dragen!

Nieuws ontvangen op reis

Thuis in België gebeurde op 18 augustus 2011 het hevige noodweer en de verschrikkelijke gevolgen daarvan op het festival Pukkelpop, op nauwelijks 15 kilometer van mijn ouders’ thuis. Wel vijf mensen zijn omgekomen. Mijn broer en vrienden waren ook daar en zijn er met de schrik van afgekomen. Het deed zo raar om dit nieuws te vernemen, terwijl ik aan de andere kant van de wereld ben. Ook vernam ik pas einde augustus over het drama en de vele doden in Noorwegen in juli 2011 . Gruwelijk!

Het is zo bizar, vind ik, om te reizen en dit nieuws veel later te vernemen. Het lijkt wel alsof ik in een cocon zat tijdens het reizen, haast afgesloten van het wereldnieuws.

En zo zullen er ook (positieve en negatieve) dingen in het leven van familie en vrienden in België gebeuren, waarvan ik geen weet heb. Ik kan er niet zijn om een luisterend oor of helpende hand te bieden. Maar ook al ben ik ver weg, dankzij internet kunnen we toch vlot contact houden. Het is zo leuk om nieuws van het thuisfront te ontvangen!

Balans opmaken

Na maanden onderweg te zijn, begin ik stilaan een mentale balans op te maken. Niet alleen de dingen die ik heb gezien en de ervaringen laten een diepe indruk na. Financieel is deze reis de zwaarste uitgave ooit geweest, soms is het moeilijk mezelf dit te gunnen. Ik reflecteer veel over mijn persoonlijk leven. De dingen die werkelijk van belang zijn, lijk ik meer bewust over te worden als ik in een vreemd land en vreemde cultuur vertoef, ver weg van huis.

Ja, ik mis mijn familie en vrienden in België. Ook al ben ik niet altijd tevreden over hetgeen België te bieden heeft, het is de woonplaats van de mensen van wie ik het meeste houd. Mijn thuis is waar mijn hart het meest voor klopt. Ik voel me niet zozeer verbonden aan een bepaalde stad, want ik heb op zoveel plaatsen gewoond. Maar ik ben wel gehecht aan mensen. Mijn ouders en broer bovenal.

Ik besef ook dat ik niet altijd zo’n leven kan leiden zoals de afgelopen 10 jaren: de wereld rond reizen en terug bij mijn ouders thuis komen, een tijdlang ergens werken en wonen, dan weer vertrekken en daarna alles opnieuw opbouwen. Iets in mij zegt dat het welletjes is geweest na dit sabbatjaar in Oceanië… ik verlang naar een stabiele basis. Een eigen warme thuis. Wil ik dan echt al settelen? Of toch nog de optie op reizen en vrij leven open houden? Ik ben er persoonlijk nog niet aan uit…

Tijdelijke vaste basis

Na maanden onderweg te zijn en in honderden verschillende bedden (of een variant van een bed, zoals een Australische swag) te slapen, was ik blij om even een stabiele basis te vinden in Melbourne. Mijn moeder’s nicht Sarina Costanzo en haar familie bood me een thuis aan voor de komende tijd. Dankbaar nam ik dit aan, al is het wennen om terug in een familie te wonen ten opzichte van alleen te wonen zoals ik al jaren doe. Dit is eigenlijk een beetje zoals een AFS-student bij een gastgezin verblijft en de gewoontes en taal van de lokale inwoners leert kennen. Als 18-jarige wilden mijn ouders dat ik zo’n AFS-jaar zou doen, maar ik heb daar toen niet voor gekozen. Daar had ik later spijt van. Maar nu krijg ik toch een beetje de kans om iets dergelijks te beleven, zij het dan op een andere manier jaren later.

Ook al is er een bloedband, toch waren we aanvankelijk vreemden voor elkaar. Inwonen bij een familie heeft zo zijn deugden en ook moeilijkheden. In deze familie draait alles om huwelijken en baby’s, want dat is waar ze bijna allemaal mee bezig zijn. En dat is net hetgeen waar ik persoonlijk totaal (nog) niet mee bezig ben…

In de familie lopen 2 zwangere jongedames rond: Amanda (26) verwacht een tweeling in november en Vanessa (25) bevalt van haar tweede kindje in januari. Begin september hield Amanda een ‘babyshower’: in Australië doen ze een babyborrel dus vóór de geboorte, niet nadien, zoals in België. Het was een gezellige namiddag met spelletjes, lekker eten en een hele hoop cadeaus voor Amanda en de verwachte tweeling. Maar natuurlijk ook al het gezaag van moeders en hun overbodige advies aan de jonge aanstaande moeder. (Eerlijk gezegd was ik blij toen het gedaan was, ik werd er bijna zelf horendol van.)

Tijdens die eerste twee weken terug in Melbourne genoot ik ook van muzikaal talent, samen met enkele familieleden in Melbourne: we zijn naar de schitterende musical ‘Rock of Ages’ gegaan. Daar heeft Sarina zelfs gedanst met één van de acteurs, die haar uit het publiek haalde. Het weekend nadien ging ik met Brienna en haar moeder Kerry mee naar haar middelbare school, waar de leerlingen die ‘Theater’ volgen een geweldig goede vertolking van de musical ‘Oklahoma’ neerzetten.

Ross nam me nog eens mee op visjacht samen met zijn kameraad Adam op Western Port. Deze keer was de vangst ‘pike’ in plaats van ‘snapper’. Ik word er telkens beter in en vind vissen echt rustgevend.

Solliciteren en werken

Verder was ik de eerste 2 weken terug in Melbourne vooral bezig met solliciteren. Geen simpele onderneming, zo bleek snel. Maar het was al bij al een heel goede ervaring om in het buitenland te solliciteren. Want dat verloopt anders dan in België.

Al snel kon ik beginnen met het uitdelen van pamfletten en brochures in de postbussen in de wijk. Drie weken heb ik dit gedaan. Het hield me bezig en ik verdiende er een centje mee.

Na tientallen keren mijn CV te versturen, telefoontjes te plegen en enkele jobinterviews, was ik uiteindelijk aangenomen via een interimkantoor om als orderpicker te werken. In een groot magazijn van het bedrijf Artwrap, waar het vol wenskaarten, cadeaupapier en andere kerstproducten ligt, verzamel ik de gewenste artikelen die door winkels zijn besteld. De arbeiders verpakken alles in dozen, we stapelen dit op palletten en maken de orders aldus verzendklaar. Kilometers leg ik af op een dag! Ik ben dan ook stikop als ik thuis kom.

Het kostte aanvankelijk moeite om te wennen aan dit nieuwe ritme en mijn spieren doen continu pijn. Niets gewend! 😉 In het begin bracht Ross me ’s morgens met de auto (en in de namiddag nam ik het openbaar vervoer terug). Na 12 weken nam ik het openbaar vervoer, wat niet optimaal is in Melbourne als je van de ene suburb naar de andere wil.

Ik sta op om 5u00 om dan trein, bus en trein te nemen (voor een afstand van 12 km via de straten, ben ik bijna anderhalf uur onderweg met het publiek transport!) en om 7u begin ik in het koude magazijn. Ik had gehoopt op een meer interessante job maar helaas, mijn talenkennis is blijkbaar weinig waard hier… Zeer frustrerend! Maar het gaat erom dat ik geld verdien, om verder te kunnen reizen.

Er zijn ook goede dingen aan deze job: de supervisor Bronwyn is een toffe dame en de meeste collega’s zijn nieuwe Australiërs, die recent zijn gemigreerd. Hun verhalen over hun migratie omwille van ellende, oorlog en politieke onrust in hun geboortelanden zijn beklijvend. Soms krijg ik een lift van iemand naar het station of bushalte en dan vertellen ze hun verhaal. Veel tijd hebben we niet om te praten tijdens het werk, maar stilaan begin ik de mensen toch te leren kennen, na 4 weken er te werken. Ik had het slechter kunnen treffen betreft collega’s.

Australische dagelijks leven

In mijn vrije tijd heb ik nog andere dagdagelijkse Australische dingen leren kennen. Zo ging ik half september naar een voetbalmatch van de Aussie Rules Football! Costa, een vriend van Ross, nam me mee samen met zijn vrouw en andere familieleden naar het MCG stadion, het Melbourne Cricket Ground dat enorm groot is met zijn capaciteit van 100.000 toeschouwers. We woonden er de quarter-final van de AFL bij, de Australian Football League, tussen de clubs Essendon en Carlton. Met iets meer dan 90.000 mensen gonsde de atmosfeer door het publiek. Dat was een leuke belevenis!

Ook ervaarde ik hoe het verloopt als men naar de dokter en apotheker in Australië gaat. Sinds begin augustus had ik pijn aan mijn oor. Tegen de tijd dat ik terug in Melbourne was, viel mijn gehoor aan de rechterkant soms zelfs weg. Sarina stuurde me naar haar dokter in een ‘community health care centre’, die meteen een vette oorontsteking vaststelde, vermoedelijk door de smurrie die erin was gekropen toen ik op Bali in het rijstveld viel met mijn fiets. Antibiotica en oordruppels hielpen de ontsteking te bestrijden. Deze korte doktersconsultatie kostte me 60 Australische dollar en de medicatie een kleine 40 dollar. Lap, 100 dollar kwijt dankzij een oorontsteking.

Voordat je bij de dokter op consultatie binnen mag, moet dit bedrag betaald worden aan de medische secretaresse, die een betalingsbewijs geeft. Gelukkig is er tussen België en Australië een akkoord over terugbetalingen van medische kosten, voor Working Holiday makers. Er bestaat een gelijkaardig mutualiteitssysteem in Australië, dat heet ‘Medicare’ en is georganiseerd vanuit de overheid. Zij hebben in elke wijk een kantoor. Ik vroeg er mijn lidkaart aan en kreeg meteen iets meer dan de helft van de doktersconsultatie terug, cash. De medicatieonkosten probeer ik alsnog terug te claimen via mijn reisverzekering.

Thuis in Melbourne

Einde september verhuisde ik naar Joe’s thuis, mijn moeder’s neef, waar ik nu een aantal weken zal verblijven. Het is hier rustiger dan bij de andere familie. Het is niet gemakkelijk om samen te leven met een familie die hun gewoonten en principes hebben. En daarmee is alles gezegd wat ik er publiekelijk over te zeggen heb.

Hun kinderen Brienna (12) en Charlotte (11) zijn toegewijde netbalspelers en hebben een druk vrijetijdsschema naast hun school. Hun moeder Kerry is een lieve vrouw die alles doet voor haar kinderen. Joe is een plezante kerel die zowat de enige is in de hele familie die geduld heeft om te luisteren naar me, de anderen onderbreken of corrigeren me continu. Mijn Engels is niet goed volgens hen. En dat levert misverstanden op en begint langzamerhand ook op mijn zenuwen te werken. Begin oktober vertrokken Joe en zijn familie voor 6 dagen op verlof naar de outback. Ik was dus home alone en zij vonden het goed dat er iemand thuis was en op de honden kon letten. En dat deed mij ook deugd om even alleen te kunnen zijn.

Bezoek van vertrouwde gezichten in Melbourne

En toen kwam er fijn nieuws: bezoek van mijn broer Michel en mijn vriendin Hadewijch! Michel kondigde aan dat hij 2 weken komt naar Australië om me te bezoeken en dan zullen we samen reizen, van 30 oktober tot 12 november.

Ondertussen was mijn vriendin Hadewijch uit Brugge ook al aangekomen in Sydney, de start van haar Working Holiday! We maakten alvast enkele plannen om elkaar te zien. Ze kondigde aan dat ze einde oktober in Melbourne aankwam. En met deze vooruitzichten was ik heel blij! Ook belde Jan, een Duitse reiziger, dat hij in Melbourne was aangekomen. Jan en ik ontmoetten elkaar op het vliegtuig van London naar Singapore, samen met zijn kameraad Sebastian. Een maand later botsten Sebastian en ik elkaar letterlijk tegen het lijf aan Circular Quay in Sydney, dat was grappig! En nu was Jan hier in Melbourne en zag via Facebook dat ik er ook ben.

Jan en ik spraken twee keer af in Melbourne centrum tijdens het weekend. Tijdens één van die afspraken had hij een bevriend Italiaans koppel, Sergio en Ilaria, mee. Terwijl we keken naar een straatartiest op Federation Square, koos die artiest mij uit om zijn assistente te zijn!

Zijn act bestond erin om op een bed van rechtopstaande vorken te liggen (auw!) in zijn bloot bovenlijf met porseleinen borden op zijn buik, waarop ik een bowlingbal van 3,5 kilo moest laten vallen. Voordat het zover was, moesten alle details getest worden, onder het goedkeurend oog van het publiek en veel gegrinnik van Jan en Ilaria en Sergio. De vorken, borden en bowlingbal waren echt, nu nog zijn lijf testen. Hij beval me om te slaan op zijn bips! Toen ik met gebloosde wangen er een mep op gaf, gilde de artiest grijnzend dat hij het lekker vond. En dat hij nog iets beters had: hij opende zijn koffer en haalde er een lange zweep uit! Onder het gejoel van het publiek sloeg ik hem daar dan maar mee. Natuurlijk stond ik er nu helemaal rood als een tomaat!

Dan volgde de grote finale van zijn act: hij ging liggen op dat vorkenbed en gebaarde me om op het laddertje boven hem te staan. Het publiek telde tot 3. Ik deed mijn ogen dicht en liet die zware bal vallen, waarop de borden natuurlijk in duizend stukjes vlogen. Dat was een hilarische gebeurtenis!