Liezy Down Under: Coral Bay and Exmouth (8/06/2011 – 11/06/2011)

Op woensdagochtend 8 juni 2011 vertrok ik met de Greyhound Bus van Perth naar een idyllisch vakantieoord aan de Ningaloo Reef, genaamd Coral Bay. De hoofdreden dat ik 15 uren op de bus er voor over heb om naar die plaats te gaan, is zwemmen met walvishaaien (‘whale sharks’ in het Engels). Jaarlijks komen deze vissen (de grootste vis ter wereld, het is geen zoogdier zoals een walvis) ongeveer in mei en juni langs dit rif en de kust van de Indische Oceaan. Tijdens die periode spuit het koraal miljoenen microdeeltjes uit voor verdere bevruchting en groei van het koraalrif, de walvishaaien zijn dol op dit soort plankton. Zwemmen met deze reuzen lijkt me een droom!

Lowbudget backpackers

Ik reis samen met Kathy uit Zuid-Afrika, ze is 33 jaar en ook een lid van Couchsurfing. Afgelopen zondag hebben we elkaar ontmoet in Perth city tijdens een meeting van couchsurfers die allen naar het Noordwesten willen reizen. Zo bleek dat Kathy wist over werkgelegenheid in een hostel in Coral Bay: 3 uren kuisen per dag in ruil voor gratis accommodatie. Daar was ik voor te vinden, aangezien de prijzen hier niet mals zijn. Zeker in Western Australia waar alles nog duurder is dan in de rest van het land.

Wegens de recente ‘booming business’ van de mijnen (koper, uranium, edelmetalen, diamanten, …) in deze staat, rijzen de prijzen de pan uit. De lonen zijn hier navenant: ik vernam van mijn couchsurf-host Rod uit Midland (Perth) dat een kuisvrouw op de mijnterreinen gemakkelijk 150.000 Australische Dollar per jaar verdient. Dat is dus meer dan 100.000 Euro per jaar. Jawadde!

Kathy is een meesteres in lowbudget reizen en ze probeert via haar contacten en haar freelance schrijfjob gratis overnachtingen te krijgen, vertelde ze me. Bovendien heeft ze een charismatische uitstraling en krijgt ze ‘t vaak gedaan dat mensen haar trakteren op eten of drank. Dat zal ik al snel merken in Coral Bay.

Op maandag belde Kathy naar het hostel in Coral Bay en vroeg of wij tweeën meteen na aankomst aan de slag konden als tijdelijke kuisvrouwen in ruil voor gratis accommodatie. Aan de telefoon klonk dat we minstens 10 dagen dit werk moeten doen. Aldus was het afgesproken en regelden we de dag voor vertrek de tickets voor de bus. Klaar voor een nieuw avontuur!

Stress op de vertrekdag

Op de vertrekdag wandel ik om 6 uur ’s morgens zo’n 30 minuten naar het busstation Perth East Railway Station. Daar aangekomen ontvang ik een paniekerige telefoon van Kathy: ze is op een ander treinstation en vraagt hulp, ze wil de bus niet missen. Ik vraag gauw het nummer van een taxiservice aan de andere wachtende passagiers en geef dit dan door aan haar. Gelukkig komt de buschauffeur te laat en Kathy haalt het op tijd, oef! Maar we zijn nog niet weg…

Een andere passagier, Hazouki uit Japan, heeft een ticket naar Exmouth. Maar de Greyhound Bus doet deze halte niet meer. Kathy en ik bekommeren ons om Hazouki, die nauwelijks Engels spreekt en er verward bij staat wanneer de chauffeurs hem dit melden. We regelen telefonisch een slaapplaats voor hem in het hostel in Coral Bay en leggen hem uit dat Exmouth zo’n 150 km ten Noorden van Coral Bay is en de ‘next best destination’ is. Hij is ons dankbaar.

Dan vertrekken we eindelijk: 15 uren lang op de bus, we praten en relaxen en zingen, de chauffeurs plagen, de medepassagiers op de bus leren kennen … Iets voor middernacht komen we aan in Coral Bay. Na een verfrissende douche kruipen we ons bed in.

Dromen en onrust

Jason (25), een Australiër uit Perth, deelt onze hostel dormitory en vertelt over zijn dochtertje (5) en zijn ex-vrouw, en dat hij wil werken in de haven van Exmouth om er goed geld te verdienen. Hij is zelf nog zo jong, Kathy en ik schrikken er even van. Niet iedereen is dus voor zijn plezier onderweg blijkbaar. Maar we hebben wel allemaal dromen, dat verbindt ons dan wel.

Donderdagochtend na een onrustige slaap ga ik op onderzoek uit bij de locals en touroperators in het kleine badplaatsje van Coral Bay met nauwelijks 200 residentiële bewoners. Ik verneem dat de whale sharks al naar het Noorden aan het emigreren zijn: sinds 5 dagen heeft men geen walvishaai meer gespot aan de kust ter hoogte van Coral Bay. De beste kans om nu nog walvishaaien te zien is vanuit Exmouth, 150 km ten Noorden van Coral Bay. Dus ik schiet in actie: in zeven haasten informeer ik terug in de hostel om te bellen naar het Exmouth Visitor Information Centre of deze informatie klopte en zij bevestigen dit nieuws, de whale sharks zijn nu allen ten Westen van Exmouth!

Bus, auto, boot in 48 uren tijd…

Maar dan is er het praktische probleem: hoe in Exmouth te geraken? De shuttlebus kost 80 dollar. Ik wil dit er niet aan geven (sommige dingen hier zijn echt te duur!). Kathy stelt voor dat ik lift. Liften? Daar heb ik niet zoveel ervaring mee. Maar ik heb niet veel andere keuzes. Ik vraag aan de hostelmanager om uitstel voor mijn taken als kuisvrouw, betaal de afgelopen nacht en beloof terug te zijn tegen zaterdagavond. Het wordt een groot risico zonder enige planning of vervoersmiddel, maar ik zou mezelf niet vergeven als ik het er niet op waag om deze unieke kans te grijpen!

Kathy zegt dat ik mijn grote rugzak bij haar moet laten. Het is 10 uur dus nu is het beste moment om een lift te zoeken op straat, want om 10 uur is algemeen check-out time van alle accommodaties in Coral Bay. Dus ik check uit, neem het hoogstnoodzakelijke voor 2 dagen mee en schrijf op een kartonnen bord de opschrift “To Exmouth, please J”. Plots daagt Hazouki de Japanner op, hij wil ook absoluut naar Exmouth gaan. Meteen beslissen we samen te liften. En daar stonden we dan hoopvol op straat, in de zanderige wind in broeiend warm Coral Bay…

Verrassingen

Slechts 5 minuten later stopt een auto! Rachel, een duikinstructrice uit Coral Bay, gaat geregeld naar Exmouth om er inkopen te doen, omdat het daar minder duur is dan in Coral Bay (het is hier inderdaad duur, dat zou ik zelf snel ondervinden). En dus mochten we mee! Joepie! Hazouki en ik zijn dolblij en vertellen het hele verhaal aan Rachel.

Helaas, niets is gratis in het leven, zeker niet de benzine. Op verzoek van Rachel betalen we elk 10 dollar voor de naft wanneer ze ons aan het Visitor Information Centre van Exmouth dropt. Maar kom, we zijn er veilig, goedkoop en snel geraakt!

Hazouki gaat zijn vriend opzoeken, we nemen afscheid van elkaar. In het toeristisch infocenter regel ik een plaatsje op een georganiseerde snorkeltrip met walvishaaien en de accommodatie voor 2 nachten. Gelukkig heeft één van de beste touroperators nog 1 plaats vrij op de boot voor morgen. Oef! Met een brede glimlach bel ik naar de hostel in Coral Bay om aan hen en Kathy te melden dat ik alles heb kunnen regelen. En dat in slechts 2 uren tijd!

De verrassingen blijven komen vandaag. In de late namiddag geniet ik van de ondergaande zon op het terras van de bar van het hostel. Plots komen er 3 jonge werkmannen aan, met een groot bord warme hapjes en dipsauzen. Barry uit Ierland spreekt me aan en biedt spontaan aan de hapjes te delen. Iets later komt Nikki en haar vriend uit de UK erbij en we praten allemaal samen. Heerlijk, zulke spontane ontmoetingen! Ik maak geen diner meer want heb al genoeg gegeten. Ik ben stikop en ga vroeg slapen rond 21u00.

The BIG day

Vrijdag word ik wakker om 5 uur ’s ochtends, helemaal opgewonden om de walvishaaien te zien! Zouden ze er nog zijn? En is het gevaarlijk om met die reuzen te zwemmen? Voor alle zekerheid neem ik reisziektepilletjes mee om niet zeeziek te worden op de boot. Om 7u30 stipt pikt de bus van touroperator Three Islands me op. Enkele vriendelijke en energieke twintigers zijn de gidsen vandaag. Met 13 deelnemers, 4 gidsen en een ervaren schipper gaan we vandaag op zoek naar walvishaaien. De deelnemers zijn van verschillende leeftijden, velen onder hen zijn toeristen. We komen goed overeen. De zee is een beetje ruig in de ochtend, het wordt beter in de namiddag, zeggen de gidsen ons voor we aan boord gaan. Toch een pilletje genomen, en gelukkig maar, zo blijkt. Want één van de deelnemers wordt zeeziek en moet de hele dag overgeven, ocharme.

Meteen op de boot krijgen we een veiligheidsles over snorkelen en hoe het masker helder te houden. Interessant, zeker voor de beginners. Dan gaan we oefenen in een stukje van de Ningaloo Reef. Ik spring als eerste van boord, enthousiast om weer te kunnen snorkelen! Het koraal is hier niet zo kleurrijk als dat van de Great Barrier Reef aan de Oostkust van Australië (waar ik in oktober 2001 was) maar ik heb nog nooit zoveel vissen in alle kleuren gezien, waaronder de regenboog- en papegaaivis! Het zeewater is erg fris, ik ben blij dat ik een wetsuit aan heb.

Eén van de deelneemsters heeft niet veel snorkelervaring en slikt ineens veel zeewater in, waarop ze het noodsignaal met haar vuist toont en roept. Meteen was 1 van de gidsen daar om haar te ondersteunen en veilig naar de boot terug te brengen. Die jonge gidsen handelen echt professioneel en zijn keigoede zwemmers, heel knap!

Terug op de boot worden we geïnformeerd over de walvishaaien. We krijgen morningtea: thee, koffie, warme choco, water en frisdrank, boterkoeken en cake en chocolade. Lekker! Dan zien we de ‘spotter plane‘ voorbij vliegen, de bemanning in dat sportvliegtuigje zoekt naar de walvishaaien en leidt de boot naar daar. Ongeveer een uur later, terwijl we ontspannen zonnen op de boot, is het zover: de eerste walvishaai, van ongeveer 6 meter lang, is in zicht en dichtbij de oppervlakte!

The BIG whale

We worden in 2 groepen gedeeld, elke groep krijgt 2 gidsen, beurtelings gaan we snorkelen boven de walvishaai. Ik ben in groep 2 en moet dus wachten op onze beurt. Ongeduldig sta ik aan het einde van de boot te kijken naar de 1^e groep. Ineens zie ik een gigantische bruine vlek onder het wateroppervlak voorbij zwemmen! Mijn hart bonst! Bij de wissel van de groep maant de gids ons aan rustig te ademen en onze hartslag onder controle te houden. Hij belooft dat alles goed zal verlopen als we ons aan de regels houden. En *plons*, daar duik ik in de Indische Oceaan. Onder water zie ik hoe de immens grote walvisbek open gaat! De walvishaai heeft zich net omgedraaid en komt pal in onze richting… HELP! Het gigantische dier duikt iets lager, alsof het ons niet wil raken, de enorme staartvin scheert rakelings voorbij!

OH MY GOD! Dit is onwaarschijnlijk mooi en spannend!! We zetten koers met onze vinnen aan onze voeten om de walvishaai te volgen en ik blijk één van de snelsten te zijn. Doordat het beest natuurlijk niet in een rechte lijn zwemt, komt het soms vlak onder ons zwemmen, maar we moeten 3 meter afstand houden, dus de gids doet teken naar me dat ik meer opzij moet zwemmen. Maar ik ben zo gefascineerd door deze prachtige kolos en blijf koers aanhouden. Na ongeveer 10 minuten verdwijnt de walvishaai en we kruipen weer op de boot. Ik gil het uit van plezier en ongeloof! Iedereen springt op en neer en deelt verbazing in extase! Dit is ongelooflijk mooi!

Herinneringen voor het leven

Ergens is er wel wat angst want het is en blijft een wild dier. Het zal ons niet opeten maar andere haaien kunnen in de buurt zijn. De walvishaai zou ons kunnen raken met de staartvin… een dergelijke tik wil niemand krijgen!

Een Singaporees koppel heeft een digitale camera die onder water foto’s kan maken. Ik vraag hen of we foto’s van elkaar onder water maken bij de volgende walvishaai, ze vertrouwen me hun camera toe. Ik heb mijn (gewone) camera mee en maak foto’s aan boord. Het Singaporees koppel belooft de onderwaterfoto’s te mailen. Geweldig! Eén van de gidsen filmt onze hele dag maar die DVD kost 50 dollar en dat is er voor mijn budget een beetje erover. We moesten aan het begin van de dag doorgeven of we een DVD wensten, en dan zou men speciaal die mensen volgen met de onderwatercamera. Maar ik ben dus heel blij met de foto’s die ik ga krijgen per mail! (Enkele weken later krijg ik het bericht van het Singaporees koppel dat hun camera stuk is en dat de foto’s waarschijnlijk verloren zijn, zo jammer!)

We gaan weer op zoek naar de volgende walvishaai. Tien minuten later is het zover, groep 1 maakt zich weer klaar. Als groep 2 aan de beurt is, duikt de walvishaai net weer onder. Ze maken telkens ‘loops’, van diep in de zee naar het wateroppervlak en terug, om hun lichaamstemperatuur te reguleren. We gaan weer aan boord en zoeken verder. Ik heb het ondertussen zo warm van al dat zwemmen dat ik mijn wetsuit uittrek, gewoon in mijn badpak snorkelen mag ook.

Fenomenaal

En dan spot het vliegtuig 2 walvishaaien, waarvan de grootste 12 meter lang wordt geschat! Groep 2 mag eerst gaan, en ik geloof mijn ogen niet: 2 walvishaaien die onder ons voorbij zwemmen! De klaarheid van het water laat toe dat we alles goed kunnen zien: de kleine visjes die dichtbij de walvishaai mee zwemmen (om de parasieten op de huid van de walvishaai te eten), de ogen, de stippen … Ik race mee met de eerste walvishaai, de andere maakt toertjes en verdwijnt soms even. En opeens is hij er dan weer, vlak achter ons, met de bek helemaal open. Ik gil het uit van opwinding!

Dit is fenomenaal! Zwemmen in de Indische Oceaan met wilde walvishaaien, de grootste vis ter wereld! We zwemmen meer dan een halfuur met dit koppel walvishaaien. Het is net alsof deze oerbeesten het leuk vinden om met mensen te zwemmen, ze blijven dicht bij ons en zwemmen niet te snel. Ze zijn zo mooi: hun patroon van witte stippen is telkens heel uniek en verschillend (net zo uniek als een vingerafdruk).

Ik geraak buiten adem na een tijd en doe teken naar de kleine motorboot. Net dan zie ik de walvishaaien verdwijnen in de donkere diepte van de oceaan. Ik klim aan boord en we pikken de anderen op en worden naar de grote boot gebracht. Daar delen we onze verhalen en bewonderen de foto’s. Het zit erop, na uren zwemmen met 4 verschillende walvishaaien. We krijgen onze lunch en het voedsel is lekker en in overvloed. Ik heb enorm honger gekregen van al dat zwemmen.

Nagenieten

Terwijl we rustig terug varen, eten en praten we allemaal samen en we rusten uit op het dek in de zon, sommigen vallen in slaap, maar ik ben nog steeds zo opgewonden van deze unieke belevenis. Met de heerlijke lunch krijgen we ook een sappig fruitbuffet, en ik eet tot ik bijna ontplof. Dan stopt de boot om manta rays te bewonderen, die vlak naast de boot zwemmen. Zo mooi! Maar niemand gaat in het water want we hebben allemaal veel gegeten. Aangekomen op het strand, klimmen we weer in de bus. Het is iets voorbij 16u30. Niet te geloven hoe snel deze dag is voorbij gevlogen. We wisselen mailadressen uit en praten tot we afscheid nemen.

Die avond hang ik nog wat rond in de bar van de hostel in Exmouth en ik kan niet stoppen met glimlachen. Wat een fantastische ervaring! Het was een bom geld: 380 dollar, maar het was absoluut de moeite waard. Ik ben zo blij dat ik dit gedaan heb!