Mijn droom gaat in vervulling: op 31 maart 2011 vertrek ik met de intentie om een jaar te verblijven in Australië! Gewapend met een working holiday visum, fantaserend over de job(s) die ik er zal doen, verlangend om er familieleden en kennissen te ontmoeten. Ik ben goed voorbereid en heb er zin in. Maar de vertrekdag verloopt zenuwslopend. Ik klap uit de biecht: ik houd niet van vliegen. Controle loslaten vind ik moeilijk. Waarschijnlijk ben ik in mijn leven een kleine 75 keren van de grond gegaan (ja, in een vliegtuig), maar telkens opnieuw zit ik gespannen in de vliegtuigstoel. Ik zie er tegen op om zoooo lang te vliegen. Misschien spelen me toch ook zenuwen voor het onbekende parten, want ik vertrek tenslotte voor een jaar lang.
De heenreis duurt 14 uren langer
Het afscheid in Zaventem voltrekt zich met gelach, een enkele traan en knuffels met ma, pa en broer. De reis verloopt vlot, alleen duurt het 14 uren langer dan voorzien. Eerst een uur vertraging in Zaventem, vervolgens draaien we 1,5 uur cirkels boven London, wachtend op toelating voor landing. Daardoor mis ik de vluchtverbinding richting Singapore, en volgt een verplicht verblijf op hotel. Al snel blijkt dat de luchtvaartmaatschappij dit vaker meemaakt: een voucher voor het hotel vlakbij Heathrow, een busticket en de garantie op een nieuwe Qantas-vlucht de volgende middag stellen me gerust. In alle tumult ontmoet ik Lizza, een 23-jarige Nederlandse uit Tilburg, die dezelfde vluchtverbinding heeft gemist. We vertellen elkaar over onze reisplannen. In het hotel blijken we niet de enige gestrande reizigers te zijn. Na een overheerlijk diner staan we buiten een praatje te slaan met een Schots koppel en een Indiër. Het moet gezegd: de service van dat hotel is top. Relaxed keren Lizza en ik op vrijdagochtend terug naar de luchthaven. Onze bagage hebben we niet moeten ophalen, die zouden we wel vinden bij aankomst, zei het luchthavenpersoneel. En inderdaad, 13 uren vliegen later vind ik mijn koffer op de band in Singapore Changi Airport. Lizza was super tof gezelschap tijdens de 11 uur durende vlucht. Zij vervolgt haar reis naar Australië, ik houd een ‘stopover’ in Singapore gedurende enkele dagen.
Welkom in Singapore
Door de lokale tropische hitte en de vermoeidheid van de lange vlucht, krijg ik een figuurlijke klop van de hamer. De palmbomen buiten de luchthaven van Singapore monteren me niet op. Ik telefoneer naar mijn Couchsurf-host Peter. Couchsurfing is een toffe én voordelige manier van reizen: je legt op voorhand contact met een inwoner van je bestemming, je bespreekt je reisplannen en vraagt of overnachting mogelijk is (www.couchsurfing.org). Meestal zijn dat echt fijne ontmoetingen met mensen die zelf ook graag reizen. Tijdens het jaar dat ik in Brugge woonde, heb ik zo veel mensen van een slaapplaats voorzien en keitoffe contacten beleefd.
De afspraak met Peter kwam door de vluchtvertraging in het gedrang. Normaal gezien stond ik om 17u30 vrijdagavond lokale tijd in Singapore, nu echter om 8u10 zaterdagochtend. Peter vertrok net naar een werkafspraak, zijn vriendin Sharlyn zou me de sleutels geven. Telefonisch geeft hij me het adres door van de plaats waar Sharlyn zich nu bevindt. Mijn taxichauffeur zoekt op de landkaart. Bij aankomst overhandigt Sharlyn me de sleutel van Peters woning en ze verzoekt de chauffeur naar daar te rijden. Sharlyn gaat niet mee, we zien ons vanavond wel, wuift ze me na. Ik ben verbaasd dat zij zulk vertrouwen in me stellen hoewel ze me nauwelijks persoonlijk kennen. Even later hijs ik mijn bagage twee verdiepingen hoog en plof ik neer in de zetel in Peters kraaknette appartement. Na enkele uren slaap, fris ik me op en maak ik me klaar om ‘downtown’ te gaan. En als ik de reisgids mag geloven, staan me daar heel wat verrassingen te wachten…
Op reis ben je nooit alleen, ook al reis je solo
Gewapend met de reisgids en mijn mond, vind en vraag ik de weg van de bushalte naar het metrostation tot het hart van de stadstaat. Nooit eerder zag ik dergelijke ultramoderne metro’s! De metrohaltes worden benoemd door een computer gestuurde stem via de intercom. ‘Please alight here’ (to alight = Singlish voor ‘afstappen’?). Ter vergelijking: in London hoor je bij elke metrohalte ‘please mind the gap’. Maar dan plots een stem die de passagiers aanmaant discreet alarm te slaan als men een “suspicious looking or behaving person or item” zou opmerken. Wat een vreemde sfeer… niemand zegt een woord. En dat terwijl ik me een rund zweet en sta te puffen tussen tientallen Singaporesen in hun vlekkeloze stadskledij die me onderzoekend bekijken. Ik glimlach aarzelend naar de starende mensen maar vraag me af wat ze denken van die bezweette, alleenreizende Europese vrouw… Later zou ik nog aan den lijve ondervinden dat Aziatische mensen de blanken meestal knap vinden, of dat ze een neerkijkende, racistische houding hebben. Het komt voor in elk land, elke cultuur en is meestal bepaald door de persoonlijke context (opvoeding, directe omgeving, familiegeschiedenis, ervaringen, …).
Singapore city center: verwondering alom
We komen aan in het centrum van Singapore en mijn mond valt open van verwondering. Clarke Quay lijkt op Maasmechelen Village, Disney Land én de Brusselse Rue des Bouchers tegelijk: honderden restaurants en winkels met een modern shoppingmal-uiterlijk in pastelkleuren en overal muziek. Ik spring op een houten bumboat en vaar op de Singapore River tot Merlion, tegenover het hoogtechnologische Marina Bay Sands.
Terwijl ik de futuristisch ogende wolkenkrabbers bewonder, valt de camera uit wegens platte batterij. Net op dat ogenblik vraagt een jongeman of ik een foto van hem wil maken. Iman komt uit Indonesië en bezoekt Singapore voor het eerst. We beslissen samen te lunchen en de stad in te gaan. Singapore is een smeltkroes aan culturen en dat merk je aan de vele eetgelegenheden. Ik kies voor Japans maar weet niet goed wat ik aan het eten ben, iets met noedels en kippengehakt, met witte visballetjes en paddenstoelen en sla. Die witte visballetjes laat ik staan, met de beste wil krijg ik het niet doorgeslikt. Iman eet mijn portie en lacht met mijn reisverhalen waarbij ik ziek werd door het voedsel. Hij heeft dat nog niet meegemaakt.
Volgens de insider-tip van mijn Couchsurf-host Peter, kan men op het 82ste verdiep van het chique Swissôtel The Stamford genieten van een fenomenaal uitzicht. Tegen onze verwachting in geraken we effectief binnen in de chique Club 82 New Asia, ondanks onze backpackers’ look! We genieten van een alcoholvrije mojito met zicht op deze hypermoderne stadstaat.
Ik ben ondertussen erg moe wegens te weinig slaap en besluit te gaan rusten. Ik neem afscheid van Iman en keer terug naar Peters appartement. De wekker loopt af om 19u maar ik negeer het alarm en slaap aan één stuk door tot 5u zondagochtend. Ik had het duidelijk nodig!
Leave a Comment